خدا در قرآن از «الْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِینَ» سخن گفته و فرموده است: وَاتَّقُوا الَّذِی خَلَقَکُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِینَ؛ از کسی تقوا پیشه گیرید که شما وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِینَ را آفرید.(شعراء، آیه 184)

مراد از این «الْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِینَ» چه کسانی هستند؟ به نظر می رسد که در این جا «ذوی» محذوف است؛ یعنی جمله این گونه است: ذَوی الْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِینَ؛ یعنی صاحبان جبله از اولین ها. پس مراد این است که از خدایی تقوا پیشه گیریم که هم ما را آفریده و هم پیشینان ما را که دارای جبله بودند.

واژه جبله از ریشه جبل به معنای کوه است؛ یعنی گذشتگانی که دارای جبلت بودند و صفاتی هم چون جبل را داشتند که عبارتند از : 1. محکم و استوار؛ 2. بلند و مرتفع؛ 3. نگهبان و نگه دار؛ چنین افرادی هم چون جبل 1. استوار بوده و متاثر از نوسانات و لرزه ها نیست؛ 2. دارای معادن است و خالی نیست؛ 3. در برابر مشکلات سینه ستبر است؛ 4. منبع خیر است و چشمه ها و نهرها از آن جاری و ساری می شود؛ 5. دامنه ای دارد که دیگران در آن پناه می جویند؛ 6. پایدار است و زوگذر نیست؛ 7. عزیز و دست نیافتنی است و سلطه و سطنت ناپذیر ؛ 8. عظیم است و خوف و خشیت برانگیز؛

از همین روست که عالمان الهی را به جبله بودن می ستایند و در وصف آنان با این عبارت در حقیقت می گویند که آنان افرادی ثابت و استوار بی تزلزل در فکر و عقیده و رفتار، سید قوم و ملت خویش ، عالم عامل ، زنده و حیات بخش ، داهی و زیرک، عظیم و رفیع، خود به تنهایی امت واحده، وسیع و دارای ساحت و مانند آنها هستند؛ چنان که در زبان عربی جبلّ را برای بیان این صفات به کار می گیرند تا بگویند که حقیقت انسان در فطرت پاک الهی چنین است و خدا انسان را چنین آفریده و سابقون شما این گونه بودند و شما نیز این گونه صفات جبلی الهی را در خود داشته باشید و بر فطرت الهی خویش باقی بمانید.